Dahil sinanay siya
sa buhay ng pasok-
labas-pasok-labas,
siya’y alaalang kay daling
tatakas sa mga siwang
ng iba’t ibang bulsa, kahon,
kanal.  De oras na pagkatuto
sa mga kuwaderno’t aklat,
barya-baryang hulog
sa simbahan (nagsisimba
kahit puyat), dasal para
sa diploma, pasok sa/
uwi mula sa opisina,
pasalubong sa sinisinta
(katas ng minsanang
promosyon, suksok ng ari
sa ari, titi sa puke, pekpek
sa burat (anuman ang tawag,
basta dapat magkaanak),
magtanim ng puno,
magtindig ng sariling pugad,
magpunla ng mga leksyon
habang naghahapunan,
tungkol sa halaga ng pitaka,
ng panahon, ng mga bagay
na nahahawakan at nakikita/
kinikita, sa halaga ng mga pader,
bakod, kandado, sa pagkakaiba
ng tagaloob at tagalabas.
Mga paalalang sa tenga
ng sinasabihan ay pasok-
labas-pasok-labas.  Siya’y
tatanda, yayao, ililibing,
parihabang hukay, reserbado
na noong unang panahon,
kahon ng ataul sa kahon
ng putik at bato at bermuda.
Siya’y lapidang kawangis
ng napakarami pang iba,
pinalilibutan ng mga taong
takang-taka, sino ba siya,
sino ba itong katawang
hindi na humihinga?
May nagbubulungan sa paligid,
mga nakikiramay, tungkol
sa kanyang kuwento,
sa kanyang alaala.  Siya’y
bulong na papasok sa kaliwang
tenga, lalabas sa kabila.