Ang kaluluwa ko’y nanuyot.

Parang kaluluwang itinapon sa apoy, pero hindi lahat,

hindi sa pagkatupok. Nauuhaw,

ito’y nagpatuloy. Nauupos,

hindi sa pag-iisa kundi sa kawalang-tiwala,

ang labí ng dahas.

Espiritu, inimbitahang lisanin ang katawan,

upang tumindig nang nakabuyangyang panandalian, –

nanginginig, tulad noon

sa iyong pagharap sa kabanalan –

espiritung nabitag palabas ng pag-iisa

sa pangako ng grasya,

paano ka pa muling maniniwala

sa pag-ibig ng ibang nilalang?

Ang kaluluwa ko’y nanuyot at umimpis.

Ang katawan para rito’y naging isang napakalaking damit.

At noong ang pag-asa sa aki’y naibalik na

ito’y pag-asang ganap na ibang-iba.

 

 

 

 

*Salin ng “The Garment” ni Louise Gluck